Po prostu hobby

No dobra, czasem tak jest że nic nie idzie. Dziś chyba taki dzień. Wstałam chyba zbyt wcześnie, bo pobudka małej o 4 rano nie była w planach, a o dospaniu nie było już mowy! Zatem 3 godziny zabaw przed przedszkolem, potem ogarnięcie szybkie salonu, bo to w nim robię zdjęcia - to niby nie wiele a jednak zajmuje sporo czasu. W międzyczasie telefony by dopytać o wolne terminy na egzamin praktyczny - cóż będę próbować zapisać się za kilka dni, może będzie nowy grafik na listopad. Kiedy już w miarę poukładałam jeszcze masę innych rzeczy i już mogłam zabrać się za ustawienia sprzętu było coś koło 9.00. W sam raz by zdążyć z obróbką.  Jednak dzisiejsza sesja to jeden z takich dni, kiedy kompletnie nic nie wychodzi. Ale przynajmniej jest pomysł na kolejną serię autoportretów, które na pewno nie odpuszczę. A wszystko zaczęło się od tego, że nabyłam kilka miesięcy temu fajną tkaninę, w kolorze cappucicno i stwierdziłam że będzie ona idealnym kolorem tła do moich autoportretów.  Jak wiecie, autop

Ślimaki zawsze wychodzą po deszczu. Zawsze omijałam je obojętnie i nigdy tak naprawdę nie próbowałam zrobić im jakoś specjalnie zdjęcia. Więc tym razem postanowiłam zmierzyć się z tak małym obiektem. Ślimak pozował pięknie, choć nie ukrywam, że różki schował zaraz jednoczesnym dźwiękiem migawki. Zdjęcia które tu widzicie zrobiłam w drodze powrotnej z przedszkola do domu. W trakcie ich wykonywania widziałam sporo ludzi, którzy ciągle gdzieś biegli, spieszyli się. Pracując nad własnym rozwojem, zaczęłam bardziej doceniać spokój, ciszę jaką on niesie. Dzięki temu poprawiam swoją uważność w otaczającym mnie świecie. Im bardziej zwalniamy tym więcej możemy czerpać z otaczającego nas świata. Odkąd zaczęłam na to zwracać uwagę, faktycznie - otrzymuję więcej dobrych, wartościowych rzeczy. Bałam się otworzyć na takie spokojne, uważne myślenie, ale powiem jedno, było warto! I pomyślałam sobie, że naprawdę warto było zrobić pierwszy krok, iść z tym co niesie dzień, i cieszyć się, że jest możliwoś

Deszczowa niedziela dziś. I chyba przez tą pogodę cały dzień jestem bardzo senna. Po wczorajszym bardzo aktywnym dniu powoli nadrabiam blogowe zaległości, bo przez tą swoją naukę w tym roku wszystko - mam wrażenie posuwa się u mnie do przodu w bardzo powolnym tempie. Mimo to cieszę się ogromnie, że idzie - choć maleńkimi kroczkami, ale idzie do przodu.  Dziś specjalnie dla was wrzucam taki mały backstage z dzisiejszego popołudnia. Sesja typu flatlay , tym razem z wykorzystaniem drabiny oraz beżowego tła (które zakupiłam kiedyś pod sesje w plenerze). Myślę że tą tkaninę wykorzystam jeszcze nie jeden raz.  Miała być to sesja typowo płaska, flatlay. Jednak kiedy robię zdjęcia w weekend, moja córka nie może przejść obok takich kompozycji obojętnie i cokolwiek bym nie położyła na obojętnie jakim tle - zawsze małą zainteresuje. Tak też i dziś od razu wskoczyłam mi na plan zdjęciowy. A ja dzięki temu mam kilka cudownych kadrów do projektu #365dni kreatywnyfotostartup. Projekt troszkę osłabł

Jest 4.45 jak zaczynam pisać ten tekst.  Obok mnie leży moja córka. Śpi. Tak wczoraj dała mi niezły zastrzyk energii... Jak wiecie odkąd 9 marca 2020 roku zapisałam się na kurs prawa jazdy B, tak i również bardzo intensywnie wzięłam się za rozwój i prace nad sobą. I to chyba właśnie wczoraj był taki jeden z tych kroków milowych u mnie, które same pchają na przód. Zazwyczaj moja droga rozwoju wyglądała tak: jeden krok na przód, dwa w tył. Oczywiście taka sytuacja sprawia, że rośnie we mnie w tempie błyskawicznym poziom stresu, leku i niepokoju, który paraliżuje moje starania. Jednym słowem sama związuje sobie nogi by zrobić ten drugi krok.  I to niezależnie od tego czym się zajmuje. Z emocjami próbowałam pracować, odkąd urodziła się moja córka, próbowałam z tym walczyć, zmieniać. Przeczytałam mnóstwo poradników na temat snu dziecka, rozwoju o emocjach i... te książki nie przyniosły efektu. W zasadzie to moje rozwiązanie problemu znalazł pan instruktor od nauki jazdy, za co jestem mu bar

Witajcie w słoneczną sobotę! Od rana przeglądam sesje zdjęciowe w tematyce jesiennej, a właściwie zdjęcia, które wykonałam w latach 2018-2019 właśnie o tej porze roku i muszę powiedzieć jedno - rozwinęłam się fotograficznie bardzo. Taki przegląd robię zawsze u siebie co roku, kiedy wkraczamy w nową porę roku. Jest to bardzo fajna ściąga informacji o naszych umiejętnościach, tego co już potrafimy, co chcielibyśmy udoskonalić a co kompletnie nam nie leży na duszy i to najzwyczajniej zostawić. Takie odpuszczenie jest bardzo przydatne także w fotografii. Dlaczego? Ponieważ nie marnuje swojej energii na rzeczy których nie chcę wykonywać lub po prostu takie z którymi jest mi nie po drodze. Dzięki takiemu podejściu (moje odkrycie osobiste) szybciej się uczę, rozwijam i osiągam nowe, postanowione z początkiem tego roku cele. Tak - cele które postanowiłam sobie na początku stycznia nadal działają i tyle na ile pozawala mi mój czas - realizuje.  Kiedy patrzę do tyłu na to co już osiągnęłam aż

Nie wiem czy wiecie, ale już praktycznie za nami połowa września, a to oznacza, że coraz bliżej nam do polskiej złotej jesieni. Tupię i przebieram nóżkami, dosłownie - wprost nie mogę się doczekać tych spacerów po parkach.  Dziś, tak zupełnie na spontana wybrałam się na szukanie skarbów i pierwszych oznak jesieni. Kasztanów jest coraz więcej, ku uciesze naszej córki, bo "uwielbia jak same spadają z drzewa" :) a same w sobie nie są takie atrakcyjne. A ja cały czas sądziłam, że to właśnie kasztany, ich barwa i kształt tak podoba się naszej dużej dziewczynce.  Kadry robione są typowo pod kwadrat na Instagrama, ale co tam, tu też wyglądają nieziemsko pięknie. Zresztą zobaczcie sami, jak pięknie prezentują się w naturze. W tegoroczną sobotę mam w planach wybrać się do parku na cały dzień, by po obcować z naturą, bardzo mi tego brakuje.  Środkowe zdjęcie, które tu widzicie nie ma żadnej obróbki graficznej, jest takie jakie wyszło od razu z aparatu. Też ma swój urok, jednak ja tęskn

Dziś dzień sam się dosłownie układa. Choć pracy przede mną nie mało, to te kilka godzin, kiedy córka jest w przedszkolu mogę spożytkować na własne twórcze działania. Nie mogę się doczekać już tych spacerów po parku i pięknych różnokolorowych liści. Dzisiejsza godzinka to właśnie taki spacer w poszukiwaniu oznak jesieni oraz miejsc na sesje w mojej okolicy. Przyroda jest na tyle urokliwa, że zawsze, niezależnie w jakim miejscu się mieszka obdarza nas swoją wyjątkowością.  Jeśli chodzi o kolorystykę to szukałam brązów, odcieni beżów i pomarańczy. Choć na te ostatnie to zdecydowanie jeszcze jest za wcześnie jak i na pierwsze kolorowe liście. Ale już niebawem za kilka tygodni się to zmieni, i mam nadzieję że w tym roku pogoda zaskoczy nas ciepłą piękną jesienią.  Do plecaka spakowałam lusterko, bo ono zawsze się przydaje i można dzięki niemu wyczarować mnóstwo pięknych kadrów. Zabawa z lustrem otwiera dodatkowo na kreatywność, a to po długim leżakowaniu aparatowi jak i naszym kadrom nie sł

Może przyda się ten post tym z was, co poszukują idealnej karty SD, która będzie dobra, niedroga, a i do tego w miarę długo żywotna. Miałam o tym nie pisać, ale po prostu w tym roku mam chyba jakiegoś pecha, który związany jest z kartami SD.  Do swojego aparatu używałam od 2014 roku kard firmy ScanDisk, i najlepiej sprawdzała mi się pojemność 32GB. Miałam i karty micro sd i tradycyjne, bez adaptera. Wszystkie do 2019 roku działały bez zarzutu. Jednak w czerwcu tego roku, kiedy padła mi pierwszy raz w moim życiu karta 32GB micro sd właśnie tej firmy, powiedziałam sobie że już do niej nie powrócę. Tym bardziej, że karty te kupiłam z normalnego źródła wiadomego pochodzenia, nie żadne podróbki, najnormalniej w świecie zapakowane w blistry. Ale jak to mówią kiedyś musi być ten pierwszy raz, więc owymi kartami nacieszyłam się tylko 2 tygodnie! Po takim czasie użytkowania padły po prostu. Dziś padła mi kolejna karta microsd o takiej samej pojemności - z firmy samsung. Komunikat jest "Err

Wrzesień to u mnie zmiana planów ale nie aż na tyle drastyczna, żeby z tego tytułu załamywać ręce. Pocieszam się że z każdym dniem jestem o krok bliżej od realizacji swoich marzeń. To także pierwsze kroki w organizacji nowego planu dnia, bo moja duża dziewczynka poszła w tym roku pierwszy raz do przedszkola. To zmiana nie tylko dla trzylatki, ale i dla mnie, bo mój dotychczasowy plan dnia zmienił się i wywrócił do góry nogami, dosłownie.  Wraca dawno zapomniana niezależność. Czas kiedy córka jest w przedszkolu mogę przeznaczyć na spotkania z wami na sesji zdjęciowej lub na organizację nowego harmonogramu zdjęć. Na razie czas który mam do dyspozycji zawiera się pomiędzy godzinami 8.00 - 13.00 , ale sądzę że z każdym dniem adaptacja w nowej rzeczywistości przyniesie same plusy i ten czas ulegnie również przesunięciu.  Sierpień był dla mnie miesiącem ciężkim, działo się sporo, wiele spraw próbowałam łączyć w bloki czasowe, dopasowywać pod siebie. Z jednymi się to udało a z innymi nie. P